Prof. dr hab. Henryk Cabak (1943-2002), łabowianin, pułkownik, profesor nadzwyczajny, długoletni pracownik naukowo-dydaktyczny Wojskowej Akademii Politycznej, Akademii Obrony Narodowej oraz kilku uczelni cywilnych, mieszkał w Warszawie.
Absolwent Szkoły Podstawowej w Łabowej (1955), Technikum Kolejowego w Nowym Sączu (1960), Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze (1962). Służył w Wojskach Obrony Powietrznej Kraju i w wojskach lotniczych. Ukończył wydziały pedagogiki, filozofii i socjologii w Wojskowej Akademii Politycznej (1973). W 1978 roku uzyskał tytuł doktora, habilitację – w 1987 roku. Poświęcił się pracy naukowej w dziedzinie nauk wojskowych o kierunkach i specjalnościach: logika, statystyka, metodologia nauk społecznych. Jest autorem 82 publikacji, w tym 11 książek. Jego działalność naukowo-badawcza ukierunkowana była przede wszystkim na analizę zjawisk społecznych z tendencją do interpretowania ich od strony ilościowej. Z tego też względu treścią większości publikacji naukowych i publicystycznych były zagadnienia semantyki i metodologii badań naukowych z zaznaczeniem związków metodologii badań z analizami statystycznymi. Świadczyć o tym może ilość publikacji: z zakresu logiki – 28, o tematyce metodologicznej – 42, a statystycznej – 12. Ciekawsze publikacje: Elementy logiki i metodologii nauk, Gdynia 1980, Wybrane problemy metodologii badań w wojskowych naukach społecznych, Warszawa 1981, Wybrane elementy logiki, Warszawa 1994, Metody statystyczne w badaniach pedagogicznych, Warszawa 2000.
Pracował w Wojskowej Akademii Politycznej w latach 1973-1989 najpierw w Katedrze Filozofii do 1978 roku, a następnie w Zakładzie Metodologii Badań Społecznych, gdzie pracował na stanowisku kierownika do 1989 roku. W latach 1989-1991 był profesorem nadzwyczajnym w Akademii Obrony Narodowej, gdzie pracował na stanowisku kierownika Zakładu Metodologii. Po odejściu na emeryturę pracował od 1991 roku na kilku uczelniach cywilnych m.in. jako: kierownik Katedry Logiki i Filozofii Państwowej Wyższej Szkoły Bankowości i Administracji w Warszawie 1991-1996; profesor nadzwyczajny, kierownik Zakładu Metodologii Badań Ekonomicznych Wyższej Szkoły Zarządzania i Marketingu w Warszawie 1996-1998; dziekan Wydziału Pedagogicznego Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej 1998-2001; profesor nadzwyczajny Akademii Świętokrzyskiej 2001-2002 i Uniwersytetu Łódzkiego (1989). Wypromował sześciu doktorów nauk humanistycznych, 37 absolwentów studiów podyplomowych w zakresie zarządzania oświatą, 27 magistrów, 86 licencjatów.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i wieloma odznaczeniami resortowymi. Znany był z miłego sposobu bycia, niezwykłej otwartości i umiejętności nawiązywania kontaktów społecznych. Studenci lubili go za prowadzenie zajęć w ciekawy, ale przede wszystkim zabawny sposób.
Pochowany w Warszawie na cmentarzu w Rembertowie.
Od lewej: Henryk Cabak, siostra Danusia Cabak-Fiut, żona Henryka z d. Jankowska
Rodzina była dla niego najważniejsza. Henryka Cabaka wspomina prof. Ryszard Bera
Henryk był drugim z sześciorga dzieci Emilii i Józefa Cabaków. Marka Emilia, córka Stanisława Barana i Zofii d. Klatka urodziła się w 1916 roku w Barnowcu, zmarła w 2010 roku w Nowym Sączu. Była kobietą energiczną, mądrą, i pracowitą, zawsze odpowiedzialną. Dążyła do tego, by jej dzieci nigdy nie doświadczyły tego, co ona. Wydaje się, że wielki wpływ na jej dalsze życie miała praca u państwa Reszkiewiczów w Zawadzie. Zauważyła wtedy, że nie trzeba żyć w biedzie, że wystarczy mądrość, którą się posiada, podeprzeć wykształceniem. Było to najbardziej wartościowe wiano jakie wniosła do rodziny Cabaków.
Ojciec Henryka, Józef Cabak był synem Ignacego i Reginy, urodził się w 1908 roku w Czaczowie, Zmarł w 1972 roku w Nowym Sączu. Po śmierci matki rozpoczęły się dla niego trudne, sieroce lata. Józef był zdolny i inteligentny, żądny wiedzy. Warunki społeczne za czasów jego młodości i możliwości finansowe rodziców nie pozwoliły na podjęcie przez niego nauki. Wrodzona inteligencja oraz dobre opinie pozwoliły mu jednak na ukończenie kursów i uzyskanie etatu gajowego w majątku hrabiego Stadnickiego. W środowisku uchodził za mądrego człowieka, gdyż posiadał wielki zmysł analizy. Cechowała go radość życia i szacunek do ludzi. Miał piękny głos, który barwą przypominał głos Jana Kiepury. Żona opowiadała, że potrafił „prześpiewać” góry. Zdarzało się, że pomagał swoim dzieciom w trudnych zadaniach matematycznych. Zawsze spokojny i zamyślony, a przy tym niezmiernie serdeczny.
Jednak to matka Emilia była motorem w ich życiu. Nie lubiła obłudy i głupoty, zawsze gotowa była do działania. Szczęście i dobro dzieci były największą wartością w rodzinie Cabaków. Sukcesy zarówno te mniejsze jak i większe, jakie zdarzyły się w rodzinie, jednoznacznie potwierdzają, że było to trafnie podjęte wychowanie.
Z żoną Henryką
Henryk kochał swoją rodzinę. Niezwykle szanował matkę Emilię, a Łabowa była dla niego jego małą ojczyzną. Z dumą opowiadał o ludziach z Łabowej, o zdarzeniach, które miały tam miejsce. Pięknie śpiewał góralskie pieśni, te same, które śpiewał kiedyś ojciec. Zawsze nazywał siebie „góralem” i bronił środowiska, z którego się wywodził. Z dumą podkreślał swoje łabowskie pochodzenie, służąc pomocą ludziom z tego regionu.
Ożenił się z Henryką Jankowską, ślubu udzielił im ks. Zenon Rogoziewicz w 1969 roku w Białym Klasztorze w Nowym Sączu. Żona ukończyła Akademię Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Syn Marcin urodził się w Nowym Sączu. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej i na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie posiada stopień naukowy doktora nauk społecznych i pracuje jako adiunkt w Katedrze Psychologii na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. Drugi syn, Piotr, absolwent wydziału elektroniki Politechniki Warszawskiej, pracuje w Warszawie w bankowości jako architekt systemów elektronicznych. Potwierdza to wiarę Henryka w mądrość i posiadanie wiedzy, która, jak twierdził, nie szkodzi, a wręcz przeciwnie. Dlatego też Logikę, Metodologię Nauk i Statystykę, przekazywał z wielką pasją, w sposób przystępny, często tłumacząc z humorem trudniejsze istotne zwroty i zagadnienia, co czyniło wiedzę łatwiejszą do zrozumienia i zapamiętania.
Kochający mąż, ojciec i dziadek, którego priorytetem było zawsze zdobywanie wiedzy. Swoją pasją zarażał nie tylko synów, ale kolegów i znajomych, którzy później zdobywali upragnione tytuły. Dom zawsze był pełen ludzi przyjmowanych bardzo serdecznie. W opinii ogółu wyróżniał się jako wspaniały kolega, prawdziwy przyjaciel, serdeczni życzliwy człowiek i zawsze gotowy do udzielania rady lub pomocy. Humor i dowcip były nieodłączne w jego życiu. Kochał swoją pracę, która dawała mu ogromną satysfakcję, jednak rodzina była najważniejsza. Nie bał się wyrazić swojej opinii nawet w przypadku, gdy była niekorzystna dla pytającego i wynikały z tego jakieś konsekwencje dla niego samego.
Wspomnienie o Henryku Cabaku napisał prof. Ryszard Bera
Biogram: Celina Cempa©
Foto: Archiwum rodzinne Henryki Cabak
Źródła:
- Zmarł Henryk Cabak [w]: „Oświata i Wychowanie” 2002 nr 7, s. 36.
- Jerzy Leśniak, Danuta Cabak-Fiut (1955-2012) [w]: Rocznik Sądecki 2014, t. 42, s. 371-374.
- Złota Księga Nauk Technicznych, Wydawnictwo Helion, Gliwice 2003, s. 43-44.
0 komentarzy