Prof. Roman Reinfuss to znakomity etnograf, znawca kultury ludowej Karpat, autor wielu publikacji poświęconych Łemkom i Łemkowszczyźnie. Tym razem o jego reportażach z podróży po Beskidzie Sądeckim w 1934 roku. Nie przegapcie, bo są i ciekawostki z Łabowej, Uhrynia i okolic oraz unikatowe zdjęcia autorstwa Romana Reinfussa z Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku.
Na podsumowanie cyklu o budowie kościoła w Łabowej znajduje się kalendarium ważniejszych wydarzeń dotyczących tworzenia etapami placówki parafialnej w Łabowej. Na okrasę parę zdjęć odnalezionych w moich zasobach archiwalnych.
Pozostając w temacie budowy kościoła i tworzenia parafii w Łabowej, w ostatnim odcinku historii budowy kościoła i utworzenia parafii znajdują się listy proboszczów i wikariuszy łabowskich. Uzupełniają je biogramy zmarłych księży, którzy kiedyś pracowali na placówce parafialnej w Łabowej. Niech pamięć o nich nie przepadnie w zamęcie dziejów.
W tym odcinku znajdują się biogramy osób związanych z budową kościoła. Są tu biografie proboszczów nawojowskich z czasów budowy – księży Walentego Wcisły i Stanisława Kruczka oraz pierwszych kapłanów pracujących na placówce parafialnej – ks. Stanisława Nowakowskiego. ks. Franciszka Borowca, ks. Jana Soboty. Ponadto tu znajdziecie krótkie biogramy osób zasłużonych dla sprawy budowy. O wielu z nich się nie pamięta, zatem warto ich przywołać z niepamięci.
Początki placówki parafialnej w Łabowej były trudne. Jej działalność prowadzona była na terenie Łemkowszczyzny, gdzie istniała cerkiew greckokatolicka. Niedługo zaczęła się II wojna światowa, podczas której duszpasterzem był ks. Franciszek Borowiec. Po nim do czasu utworzenia parafii terytorialnej urząd proboszcza sprawował ks. Jan Sobota. Dwadzieścia lat po rozpoczęciu budowy bp tarnowski ks. Jan Stepa erygował parafię terytorialną 29 grudnia 1951 roku.
Konsekracja kościoła w Łabowej miała miejsce 20 października 1935 r. Dokonał jej bp ks. dr Franciszek Lisowski. Stałym duszpasterzem wyznaczonym do Łabowej przez niego został ks. Stanisław Nowakowski. Konsekracja była wspaniałą i budującą uroczystością dla wielonarodowościowego społeczeństwa Łabowej. Wzięli w niej udział nie tylko Polacy, ale i Rusini oraz Żydzi.
17 grudnia 1933 roku kościół udostępniono wiernym po zwykłym poświeceniu, czyli tzw. benedykcji. Dokonał jej ks. Stanisław Kruczek, proboszcz nawojowski. Oczywiście kościół nie był wystarczająco wyposażony, ani wykończony. To jeszcze musiało potrwać.
26 czerwca 1931 roku wbudowano kamień węgielny pod budowę kościoła. Rozpoczął się etap budowy, który z powodu kryzysu gospodarczego się przeciągała. Nie zabrakło jednak ludzi dobrej woli w tym zbożnym dziele. Kościół był mały, ale wiara ludzi wielka.
Rozpoczęto przygotowania do budowy kościoła. Powołano komitet honorowy budowy kościoła oraz komitet lokalny. Zaangażowani w nich byli ludzie z kręgów starostwa, TSL, kościoła. Podstawą był dar Adama Stadnickiego w postaci działki budowlanej oraz drewna na budowę. Plany opracował nieodpłatnie architekt Józef Wojtyga. Dzięki tym ludziom dobrej woli można było rozpocząć budowę.
95 lat temu Polacy przesłali Stanom Zjednoczonym tzw. adres dziękczynny z okazji 150. rocznicy podpisania Deklaracji Niepodległości (4 lipca 1776 roku). Adres zawiera 5,5 mln podpisów obywateli Polski – Polaków, Żydów, Ukraińców, Niemców zebrane w 111 tomach z ponad 30 tysiącami stron. Delegacja II RP zawiozła ten niezwykły dar do Waszyngtonu i złożyła na ręce prezydenta Calvina Coolidg’a.